بلوک بتنی عمدتا به عنوان مصالح ساختمانی در ساخت دیوارها استفاده می‌شود. گاهی به عنوان یک واحد سنگ تراشیده‌ی بتن (CMU) نامیده می‌شود. بلوک بتنی یکی از چندین محصول بتنی پیش‌ساخته‌ی مورد استفاده در ساخت و ساز است. اصطلاح پیش ساخته اشاره به این واقعیت دارد که بلوک‌ها قبل از اینکه به محل کار آورده شوند، شکل گرفته و سخت‌تر می‌شوند. بیشتر بلوک‌های بتونی یک یا چند حفره‌ی توخالی دارند و کناره‌های آنها ممکن است قالب صیقلی و صافی داشته یا همراه با طراحی باشند. در عمل، بلوک‌های بتنی بطور همزمان و یکجا انباشته شده و سپس همراه با ملات بتنی تازه، برای ساخت دیوار با طول و ارتفاع مورد نظر، آورده می‌شوند.
ملات بتنی توسط رومیان در 200 سال قبل از میلاد به منظور اتصال سنگ های منقش به هم، در ساخت و ساز ساختمان‌ها استفاده شد. در طول سلطنت امپراتور روم کالیگولا، در41-37 پس از میلاد، بلوک‌های کوچک بتن پیش‌ساخته به عنوان مصالح ساختمانی در منطقه‌ی اطراف ناپل امروزی در ایتالیا مورد استفاده قرار گرفت. بخش عمده‌ی تکنولوژی بتن که توسط رومی‌ها توسعه یافت، پس از سقوط امپراتوری روم در قرن پنجم از بین رفت. در سال 1824 سنگ‌تراش انگلیسی، جوزف آسپدین، سیمان پرتلند را توسعه داد که یکی از اجزای کلیدی بتن مدرن بود. اولین بلوک بتنی توخالی در سال 1890 توسط Harmon S. Palmer در ایالات متحده طراحی شد. پس از 10 سال تجربه، پالمر این طراحی را در سال 1900 ثبت کرد. ابعاد بلوک‌های پالمر 8 اینچ (20.3 سانتی متر) در 10 اینچ (25.4 سانتی متر) در 30 اینچ (76.2 سانتی متر) و بسیار سنگین بودند که باید آنها را با جرثقیل به محل مورد نظر حمل می‌کردند. تا سال 1905، حدود 1500 شرکت در حال تولید بلوک‌های بتنی در ایالات متحده بودند. این بلوک‌های اولیه معمولا با دست قابل‌گیری میشد و خروجی متوسط حدود 10 بلوک در هر نفر در ساعت بود. امروزه تولید بلوک بتنی یک فرایند فوق اتوماتیک است که می تواند تا 2000 بلوک در ساعت تولید کند.
مواد خام
بتنی که معمولا برای ساخت بلوک‌های بتنی استفاده می‌شود، ترکیبی از سیمان پورتلند پودر شده، آب، شن و ماسه است. این ترکیب، یک بلوک خاکستری روشن با بافت سطحی ریز و قدرت فشرده‌سازی بالا تولید می‌کند. یک بلوک بتنی معمولی، وزنی در حدود 43-38 پوند (19.5-17.2 کیلوگرم) دارد. به طور کلی، مخلوط بتن مورد استفاده برای بلوک‌ها، دارای درصد بالایی شن و درصد پایین‌تری ماسه و آب نسبت به مخلوط های بتنی است که برای اهداف ساخت عمومی استفاده می‌شود. این مخلوط، تولید یک ترکیب خشک و سفت کرده، به طوری که وقتی از قالب بلوک برداشته می‌شود، شکل خود را حفظ می‌کند. اگر دانه‌های ریز زغال سنگ یا ذرات گرانوله ای به جای شن و ماسه بکار رود، بلوک حاصل معمولا “بلوک خاکستری” نامیده می‌شود. در این صورت، یک بلوک خاکستری تیره با بافت سطحی متوسط تا بافتی درشت، استحکام خوب، خواص کاهش صدای خوب و میزان عایق حرارتی بالاتر نسبت به یک بلوک بتنی خواهیم داشت. یک بلوک خاکستری معمولی، وزن 26-33 پوند (15- 11 کیلوگرم) دارد.
بلوک‌های بتنی سبک با جایگزینی شن و ماسه با خاک رس، سنگ رست، یا ذغال سنگ سخت ساخته می‌شوند.
خاک رس، سنگ رست و ذغال سنگ سخت با خرد کردن مواد خام و سپس حرارت دادن به آنها تا حدود 2000 درجه فارنهایت (1093 درجه سانتیگراد) تولید می‌شود. در این دما، ماده باد یا پف می‌کند که دلیل آن، تولید سریع گازهای ناشی از احتراق مقادیر کمی از مواد آلی که در داخل به دام افتاده اند، می‌باشد. یک بلوک معمولی سبک وزن، 22-28 پوند (10.0-12.7 کیلوگرم) وزن دارد و برای ساخت دیوارها و پارتیشن‌های غیرحمال استفاده می‌شود. همچنین خاکستر سرباره‌ی کوره‌ی انفجار و نیز مواد آتشفشانی طبیعی مانند سنگ پا و زباله‌های معدنی به منظور تولید بلوک‌های سبک استفاده می‌شوند.
همچنین به منظور تغییر زمان پخت، افزایش مقاومت فشاری، یا بهبود کارایی، علاوه بر اجزای اساسی، مخلوط بتن مورد استفاده برای ساخت بلوک‌ها ممکن است دارای مواد شیمیایی مختلف به نام افزودنی‌ها باشد.به این مخلوط ممکن است رنگدانه‌هایی اضافه گردد تا به تمام سطح بلوک‌ها، رنگ یکنواختی داشته باشد یا سطح بلوک‌ها ممکن است به منظور فراهم نمودن یک اثر تزیینی و یا محافظت در برابر حمله‌ی شیمیایی، با یک لعاب پخته شده پوشش داده شود. لعاب معمولا با ترکیبی از رزین‌های حرارتی، ماسه‌ی سیلیکا و رنگدانه‌های رنگی ساخته می شود.
دیدگاه یک پست